Dennis

Winnend verhaal Nightwriters wedstrijd, thema: Komt een vrouw bij de dokter (2009)

Daar staat hij, de grote man: Kluun. Vroeger was het altijd Kluun voor zijn vrienden. Nu noemen we hem Raymond, want de hele wereld noemt hem al Kluun. Hij heeft tegenwoordig veel vrienden, hyvesvrienden, dat staat in zijn geval bijna synoniem aan vriendinnen. Echte vrienden zien elkaar in de kroeg, niet op het Internet.

Ik durf me een vriend te noemen omdat ik van hem een rol kreeg in zijn boek. Ik was trots als een Turk met een Mercedes toen hij mij zijn oorspronkelijke manuscript liet lezen en ik mijzelf zag weerspiegeld in letters. U hoort het goed: Kluun liet mij opdraven in wat iedereen nu kent als zijn grote bestseller over liefde en dood. De persoon die u hier op het podium ziet staan is de enige echte Dennis, al ontken ik dat glashard als ik mijn vrouw bij me heb.

Als ik nu even opkijk van dit verfomfaaide stukje papier en ik beloer al dat moois dat zich in deze zaal bevindt; dan kan ik een aantal Klunettes zien fronzen met hun geëpileerde wenkbrauwtjes, die er trouwens vanaf hier uitzien als kussende wormpjes. Zij twijfelen of er nou eigenlijk wel een Dennis zit in ‘Carpe Diem’, pardon: ‘Komt een vrouw bij de dokter?’ Inderdaad: je kunt me niet meer lezen. Er moest een naam worden opgeofferd omdat er wat op elkaar lijkende karakters in de tekst voorkwamen. Kluun heeft mij literair in stukjes gehakt en verdeeld tussen de mannennamen die overbleven.

Ik zal je vertellen dat ik het was met wie hij de High Chaparral room deelde; ík hoorde hem ongegeneerd blaten onder de douche. Ik was het die alle Amerikaanse feesttenten kende die in het boek worden bezocht, niet Ramon. Ramon mocht wel willen dat hij de ‘I spin in Amsterdam at the Roxy’ truc had bedacht. Ik was het die me liet pijpen door Sharon, dat was niet Hakan. Hakan liep in de eerste versies van het manuscript rond te bazuinen dat hij blij was niets met haar te hebben; in het gepubliceerde boek blijkt dan ineens dat Sharon aan zijn pielewapper heeft gezogen in plaats van aan de mijne.

Ik vroeg Kluun laatst: waarom juist mijn naam? Het antwoord? ‘We vonden de naam Dennis te duf klinken tussen al die exotische namen.’ Ja, had dan zelf een betere naam verzonnen! Had me Frank genoemd, dat had een leuk duo opgeleverd: Frank en Stijn.