Verwijfd

Twee jaar geleden stond ik in De Boodschap voor een volle zaal in een flinterdun Sneeuwwitje kostuum. Het jaar daarna wilde ik wat mannelijker in de sauwelton. Op het Internet had ik een stoer pak met poema print gevonden. Het model dat het droeg had een flamboyante coupe a la Roy Donders op een goede haardag. Ik bestelde een pruik die erop leek en de dag voordat ik in de sauwelton stapte, trok ik alles een keer aan.

Liefdesbaby
“Wauw,” zei mijn vrouw. “Wauw,” zei mijn moeder. “Wauw,” zei een goede vriendin, “je bent net de liefdesbaby van Mari van de Ven en Maik de Boer.” Dat… was misschien ergens wel een fijn compliment, want het zijn twee aantrekkelijke mannen, maar in de tekst van mijn sauwel was ik niet het liefdeskind van twee stylisten die regelmatig onder de zonnebank in slaap sukkelen. Nee, ik stelde een foute vent met een macho inborst voor. Dat zei ik dan ook tegen alle dames die “Wauw” hadden gezegd. Ze moesten allemaal heel hard lachen.

Homoseksuele buurman
Niet lang daarna werd ik gevraagd voor de Klucht die we over ruim twee weken opvoeren. Er was een rol waarvoor ze specifiek mij op het oog hadden. Ik mocht Bert gaan spelen, de buurman van het hoofdpersonage. De… homoseksuele buurman. Het leek een typisch geval van typecasting en nu heb ik werkelijk waar totaal geen moeite met onze homoseksuele medemens en ik respecteer ze met alle oprechtheid, maar ik behoor tot die andere club: de verstokte hetero’s. Ik ben geïnteresseerd in vrouwen. Ik kan het goed met ze vinden, ik kan goed met ze meedoen. En ik kan ze dus blijkbaar ook nog eens goed nadoen.

Wallie
Dat neemt niet weg dat ik me en plein public misschien ietwat opmerkelijk heb geprofileerd. Zozeer zelfs dat onze Rijense überhomo barman Wallie avances naar me maakte. Dat sauwelen in Rijen was kwalitatief toch minder dan het tonpraten in Made, bromde hij in mijn oor, terwijl hij zijn hand op mijn schouder legde. De hand begon daarna aan een rondreis die bovenaan mijn ruggengraat begon en vrolijk hobbelend over mijn ruggenwervels steeds verder afdaalde richting het verre, verre zuiden. Ergens bij mijn lumbale wervels begonnen de vingers van Wallie cirkeltjes te draaien en dat was het punt waarop ik afhaakte. Dat wil zeggen: ik maakte me vliegensvlug uit de voeten.

Ik weet wel wat Wallie daarna over mij heeft gezegd. Hij zei het namelijk tegen mensen die ik goed ken en van hen heb ik het teruggehoord. En ondanks dat Wallie mij verder niet kent, bleek hij na onze eerste ontmoeting meteen door te hebben wat voor vlees hij in de kuip had. “Die daar,” zei hij,“is overduidelijk echt geen homo.”

Fotocredits: Brett Sayles via Pexels

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.