Bianca ligt op bed. Ze komt al een week haar kamer niet uit. Na het maken van foto’s van haar been en een scan van haar hoofd, was gebleken dat ze lichamelijk niet veel mankeerde. ‘Dat been blijft nog wel even pijn doen. Ik zou voorlopig rust houden,’ adviseerde de arts. Een jonge kerel. Bianca had haar twijfels of hij wel wist waarover hij het had.

Het psychologisch onderzoek had nog het meest van haar gevergd. Blijkbaar was het niet normaal om klimmend langs de balustrade naar het balkon van de buurvrouw te gaan. Alsof het niet veel vreemder was dat Mien haar buitensloot. Mien en haar man Rob woonden er al tien jaar, maar het appartement van haar buren had Bianca nog nooit van binnen gezien.

Heel kort was er dat moment van euforie. Ze kwam bij op de brancard en zag alleen het plafond, maar ze was binnen. Brandweerlieden hadden haar uit haar benarde positie gered. Henk had er later over gezegd dat hij niet snapte wat haar ertoe had gedreven zoiets te doen. ‘Je hing als een vleermuis ondersteboven aan de railing.’ Als die gek haar niet had willen tegenhouden, was ze nooit achterover gevallen, dan was ze zonder problemen op het balkon van Mien geklommen.

Dat was alles wat ze wilde: naar binnen bij Mien. Ze wilde alleen haar van haar angst voor bezoekers afhelpen. Eenmaal over de drempel zou het Mien heus wel meevallen. ‘Ach, dat beetje stof op de kast, niks om je voor te schamen hoor,’ zou ze zeggen. Henk vertelde haar later dat ze helemaal niet binnen was geweest bij Mien. Ze zag het plafond van Herman, de onderbuurman van Mien. ‘De mannen van de brandweer lieten je op zijn balkon zakken, nadat Mien je been had weten los te wrikken.’

Daar ligt ze dan. Haar been doet nog veel pijn. Ze kan er niet goed mee lopen. Henk moet alles doen. Eten koken, stofzuigen. Het is een puinhoop in huis. Maar het ergste is dat ze het balkon niet meer op kan. Naar buiten. Mensen kijken. Klagen over scooterrijders. Gezellig praten met de buurvrouw. Ze kan niks. Alleen liggen en kijken naar dat sigarenpaffende hoofd van haar man.

‘Heb je Mien nog gezien,’ vraagt ze, wanneer Henk haar een kopje thee komt brengen.
‘Nee,’ zegt hij.’
‘Wacht nou even.’
Henk zucht. Hij was alweer op weg naar de deur. ‘Waarom begin je nou telkens over die vrouw?’
‘Is het niet raar dat ze nog helemaal niet is geweest?’
‘Misschien is ze bang van je geworden, na die stunt op het balkon.’
‘Hier, pak deze Mijn Geheim en bel eens aan. Vraag of ze de Margriet voor me heeft. Toe nou.’

Even later komt Henk terug. Hij geeft haar de Mijn Geheim. ‘Ze deed niet open.’
‘Ga eens beneden kijken, naar haar postvak.’
‘In hemelsnaam, Bianca. Waarom?’
‘Je hoort zo vaak dat mensen niet doorhebben dat hun buur dood is, ligt weg te rotten.’
‘Dan is Rob er toch nog?’
‘Ga nou maar kijken… Voor mijn gemoedsrust.’

Tien minuten later is Henk terug. ‘Niks te zien,’ zegt hij vanuit de deuropening. Dan doet hij de deur van de slaapkamer snel dicht.
Ze wil hem wat toeroepen, maar weet dat het toch niks uithaalt. Ze laat zich terug in de kussens zakken en maalt door. Het is toch ook gek. Nooit hoort ze gestommel, een radio die te hard staat, een stofzuiger. Zo dik zijn de muren niet.
‘Moeten we dan wachten totdat er een lijkgeur hangt,’ mompelt ze in zichzelf. In gedachten ziet ze Mien liggen, ze heeft blauwe verkleuring rond de geopende ogen. Haar mond staat open.
In een opwelling grijpt ze de telefoon die op het nachtkastje ligt en ze belt.

‘Alarmdienst, waar bent u en wat heeft u nodig?’

Ze wordt wakker op haar bed. Wat een lawaai? Is dat hier? Ze roept Henk, maar hij reageert niet. Zeker nog biljarten. Ze gaat rechterop in bed zitten. Het maakt meer herrie dan die scooters. En het is dichtbij. Dan begint het bed te trillen. Wat is er aan de hand? Ze slaat de dekens van zich af. Steunend op haar goede been staat ze op. Voorzichtig maakt ze stapjes. Pijn. Maar ze moet zien wat er gaande is.

Voor het eerst sinds een week komt ze in de huiskamer. Het geluid komt van buiten, bij het balkon. Ze ziet een dikke, metalen arm schuin voor het raam. Een brommend monster. Dan klinken er boorgeluiden. De kopjes in de kasten rinkelen. Ze strompelt naar het raam. Mannenstemmen. Ze opent de balkondeur. Rinkelend glas. Links van haar barst het tussenschot uit elkaar.

Bianca gilt.
Een man met een oranje helm kijkt geschrokken om. ‘Sorry mevrouw. Dat repareren we nog wel.’ De man houdt een walkie talkie tegen zijn hoofd aan. ‘U kunt beter weer naar binnen gaan,’ zegt hij. Maar ze gaat niet weg. Ze kijkt over zijn schouder en ziet een groot gat waar eerder een raam zat. Voor het eerst in haar leven ziet ze de woonkamer van haar buren. Een gewone huiskamer, met een boekenkast, een stoel.

Dan ziet ze het bed. Het bed komt naar voren, door de opening, alsof het naar buiten zweeft. Er zitten touwen aan de poten. De touwen gaan de lucht in, naar de dikke metalen arm. Ze ziet een hand. Een gigantische hand hangt over de rand van het bed. Nog nooit heeft ze zo’n dikke hand gezien. ‘Rob?’ zegt ze. Ze herkend hem nauwelijks. Zijn hoofd is gegroeid. Het moet twee keer zo groot zijn geworden. Het zit vast aan een lijf dat nauwelijks menselijk lijkt, zo groot is het.

‘Mevrouw, u kunt echt beter naar binnen gaan,’ zegt de man met de helm nogmaals.

Bianca stapt achteruit. Ze voelt een scherpe pijn bij haar voet. Van schrik brengt ze al haar gewicht op haar andere been. Nog meer pijn. Ze schreeuwt het uit. Ze valt achterover, maar is zich er amper van bewust. Wat doet het toch pijn. Zoveel pijn. Dan stoot haar hoofd hard tegen de grond en is ineens alle pijn weg.

Dit is een schaduwblog van ‘Balkon’ van www.sachaboom.nl