Op het meisje van de Subway
Grolsch organiseerde onlangs een leuke wedstrijd: ze zochten de eigenzinnigste columns van Nederland. Ik deed mee, net als bijna zevenhonderd andere Nederlanders. Ik won niet, anders had ik nu een aantal columns mogen schrijven voor Nieuwe Revu, maar ik bereikte wel de laatste twintig met mijn column over het leukste meisje van de Subway. Die column kun je nu lezen in de verzamelbundel van de Grolsch Column Contest die deze week bij Nieuwe Revu zit. Voor maar drie euro heb je leuk leesvoer voor op het toilet, zeg maar.
Wil je zo’n bundel, helemaal gratis en voor niks, klik dan hier. En nu het kwaad toch is geschied, plaats ik hem speciaal voor jullie, ook nog hier, op dit fijne plekje in een hoekje van het interwebs.
Op het leuke meisje van de Subway! Ze was laatst niet meer blond. Ik gaf haar een compliment, ook al vond ik de nieuwe kleur van haar lokken geen verbetering. Ze glimlachte heel lief naar mij, wat ze wel vaker doet. Broodjes smaken het lekkerst als zij ze voor me bereidt. Ze heeft ook een collega, een stuk verdriet. Mijn lunch smaakt lang niet zo lekker als die trut mij helpt. Eén keer was ze er niet, toen stopte het leuke meisje me vijf kortingsbonnen toe, omdat ik als vaste klant wel eens een extraatje verdiende.
De Subway is een broodjestent volgens Amerikaans model. Voordat je kunt eten krijg je een aantal meerkeuzevragen. Een gewoon broodje kaas kun je er niet krijgen. Het beleg heeft exotische namen zoals ‘Chicken Teriyaki’ en ‘Meatball Marinara’. Ook kun je kiezen uit verschillende sausjes. Als de Subwaytrut niet snel genoeg antwoord krijgt op de vragen, gaat ze altijd zuchten. Gelukkig staan ze tegenwoordig opgesomd op een kartonnetje, zodat het chagrijn ze me niet meer hoeft toe te snauwen.
Bij het leuke meisje hoef ik bepaalde antwoorden niet meer te geven, omdat ze weet hoe ik mijn broodje het liefste heb. Ze vraagt wel altijd bevestiging. ‘Alleen zout en oregano, toch?’ En dan knik ik. ‘Je bent lief,’ zou ik willen zeggen. ‘Wat erg voor je dat je moet werken met zo’n vervelend stuk chagrijn.’ Alle klanten komen voor jou, meisje van de Subway. Ze weten dat het toch wel goed komt, want jouw rotcollega schuift toch altijd wel wat werk naar jou toe.
Eén keer deed ze ineens heel afstandelijk. Ik ging naar de Subway met onze stagiaire, een slanke jongedame. Omdat ik vaste klant ben, kon ik uitleggen hoe het werkte met de moeilijke vragen. Het leuke meisje van de Subway legde de groenten op mijn broodje, spoot er wat dressing over en strooide zout en oregano, allemaal erg gehaast, niet sierlijk, zoals ze dat gebruikelijk doet. Daarna liet ze mijn broodje bij de kassa liggen, terwijl ze de stagiair ging helpen. Uiteindelijk wilde ze onze broodjes samen afrekenen, alsof wij bij elkaar hoorden.
Haar houding deed me wel wat. Gedroeg ze zich zo merkwaardig omdat ze wilde voorkomen dat de jongedame in mijn gezelschap iets van wederzijdse interesse tussen ons zou vermoeden, of was ze soms jaloers? Ik weet het niet. Wat ik nu wel zeker weet is dat zij gelooft dat ik de man kan zijn van een knappe jongedame, precies zoals zijzelf is.
Ik denk dat ze mij leuk vindt.
Columns uit het boekje werden vandaag
voorgedragen op verschillende treintrajecten (ANP)
Foto: Corbino / ANP