Kantoorergernissen

Stel je een kantoor voor met negentien mannen. Nee, geen knappe mannen. We bevinden ons hier niet in een reclame, maar op een echt kantoor. Gewoon met doorsnee dertigers, veertigers en een verdwaalde vijftiger. Overal kale plekken, heel veel spijkerbroeken. Ze zitten achter computerschermen te tikken en klikken. Dat is de situatie waarin ik mij momenteel tijdens kantooruren bevind.

Warm
Al die mannen produceren bij elkaar heel wat lichaamswarmte. Tel daar de temperatuur van al onze beeldschermen bij op en je begrijpt dat het aan het eind van de dag behoorlijk warm is op de kamer. Dan gaat het ook steeds minder fris ruiken. Het ruikt er naar man. Als ik er middenin zit ruik ik het niet, maar als ik even de gang op loop en terugkeer, zou ik het liefst een bus deo in mijn neus leeg willen spuiten.

Het werk wat we doen vraagt concentratievermogen. Het is fijn wanneer je collega’s daar rekening mee houden. Dat is lastig. Er moet toch af en toe iets worden gezegd. De telefoon gaat ook voortdurend over en iedereen heeft ook nog een mobiel op zak, dus het tinkelt, rinkelt en vibreert aan één stuk door. Al die geluiden kan ik nog wel redelijk wegfilteren. Maar soms worden er geluiden geproduceerd waar ik echt niet tegen kan.

Longinhoud
Zo beginnen sommige collega’s de werkdag met het slaken van een luidruchtige zucht, echt zo één waarbij ik opschrik omdat ik denk dat het misschien de laatste keer is dat ze hun longinhoud op mij afvuren. Maar ze gaan door met ademhalen, de hele dag door. Iets om dan niet bij stil te staan is het feit dat alle lucht op kantoor tweedehands is. Het is geen frisse lucht die je inademt. Nee, je zit lucht op te snuiven die even daarvoor nog in de longen van je collega zat.

Dan zijn er collega’s bij die de kunst beheersen van het zomaar praten in het niets. Als er iemand reageert, hebben ze beet en dan kom je niet zomaar meer van ze af. Erger nog zijn de figuren die zich mengen in de discussies van anderen, om dan het punt van een ander over te nemen en het opnieuw uit te leggen in hun eigen bewoordingen. Dat op zich heeft al geen nut, zeker niet wanneer het driemaal zoveel woorden vergt om het anders uit te leggen, maar als je echt pech hebt wordt het vervolgens ook nog een keer herhaald voor alle duidelijkheid.

Ellendig
Ik word soms een tikkeltje ellendig diep van binnen van al die zuchtende en zinloos discussiërende mannen om mij heen en daar ben ik niet alleen in. We hebben er allemaal last van. Om mij heen zitten negentien mannen zich allemaal te ergeren aan elkaar en het rumoer dat we met zijn allen produceren. En hoe uit zich dat? We gaan chagrijnig zitten kreunen, klagen en zuchten. Houdt het dan nooit op? Ja, rond vijf uur ‘s middags. Maar de volgende dag begint het weer helemaal opnieuw met het slaken van een hele diepe zucht.

CC foto: Jono Mueller

4 comments

  • Misschien tijd voor een vrouw op de kamer ?

  • Goh, deja vu.
    Lijkt wel standaard voor elke IT afdeling, al ligt bij ons de gemiddelde leeftijd wat hoger.
    Als al die freakt IT-res, ieder voor zich, nou eens nagaan of ze écht elke dag douchen. Eens nagaan of ze écht elke dag een schoongewassen T-shirt/overhemd aantrekken. Eens nagaan, gewoon ieder voor zich, of ze zich écht gedragen zoals hun moeder het ze ooit geleerd heeft.
    Wat zou de atmosfeer op de IT afdeling er dan toch een stuk op vooruit gaan.

    En uh, Jolanda, dat wil je geen enkele vrouw aandoen.

  • Je moet er inderdaad niet te veel bij stil staan, hoe moet ik nu morgen ademhalen op kantoor!! 😉 Weer een super blogje!

  • *Gniffel* Leuke, beeldende blog weer. Kan me aardig voorstellen hoe het er daar aan toe gaat. En hoe langer je met elkaar in één hok zit, hoe erger die irritaties worden (heel vreemd hoe dat werkt ;-)). Ben elke dag weer blij en dankbaar dat ik mijn eigen kantoor heb. Ik ben ook niet zo’n werkplekdeler, geloof ik. 😉

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.