Griezelig

Vrienden en kennissen weten van mij dat ik regelmatig betrokken ben bij de organisatie van griezelige evenementen. In onze verkleedkast vechten heksenjurken en duivelspakken met prinsessenjurkjes en piratenpakken over wie er het meest uitpuilt. De uitdaging zit ‘m voor mij in het bewerkstelligen van een groots schrikeffect op een subtiele manier. En ik hoop elke keer achteraf te horen dat ik daarmee dan het engste was, maar meestal gaan kettingzaagzwaaiers met lomp geweld er met die eer vandoor.

Gebrek aan engerds
Vrienden van ons organiseerden een BMX kamp met een griezelige spooktocht, maar die dreigde door gebrek aan engerds te gaan mislukken, dus vroegen ze of ik misschien iets voor ze kon betekenen. Het weekend daarop gooide ik de kofferbak van de auto vol met grafzerken, zombie kostuums, pruiken, maskers en schmink. Op locatie schminkte ik iedereen eng. We verdeelden alle griezelige rekwisieten en werden tegen zonsondergang door de organisatie naar de plekken gebracht waar wij kinderen de stuipen op het lijf zouden jagen.

Schijnwerpers
Ik had een bos verwacht, maar ik kreeg een tunnel toegewezen. Daar stond ik, geschminkt als een krankzinnige clown, in een dwangbuis, terwijl er hoopjes auto’s, fietsers en paardrijdende meisjes langskwamen. Ineens was daar een auto. Eentje met wat schuine strepen in de kleuren rood en blauw. In plaats van passeren, draaide de auto schuin op de weg naar mij toe. De koplampen waren al aardig fel, maar toen bleken er op het dak ook schijnwerpers te zitten. Met al dat licht in mijn ogen zag ik nauwelijks dat de portieren open gingen. Twee agenten stapten uit en ze waren niet blij om mij te zien.

Horrorclown
“Meneer, wat denkt u hier te doen?” klonk het streng. Gelukkig waren de agenten meteen vrolijk gemutst nadat ik had uitgelegd dat ik geen horrorclown was, maar onderdeel van een spooktocht. Ze wilden de organisatie nog wel even spreken, maar de tocht kon gewoon verdergaan en al snel daarna joeg ik met veel genoegen groepjes kinderen gillend de tunnel uit.

Bang
Na afloop van de tocht verzamelden alle engerds zich op het kampterrein om na te praten en nog wat te drinken. Een van de kinderen kwam naar me toe. “We waren echt bang bij jou.” Nog meer kinderen kwamen naar me toe en al snel was het duidelijk dat het eindelijk was gelukt om de aller griezeligste te zijn van een spooktocht. Ik heb de kinderen alleen niet durven zeggen dat dit ook de spooktocht was waar ik voor de allereerste keer zelf bang was

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.