De os van Hoofdplaat

Zomervakantie in Nederland, in de tuin van schoonmoeder met een glaasje Zeeuws kraanwater dat smaakt naar klei. Vanwege het mooie weer gingen we naar de Westerschelde, waar het laagwater was met schelpjes op het strand en een dode krab waar nakomelingen levendig omheen krioelden. Pubers die tekeningen in het slijk maakten. De lucht donker van het onweer boven Terneuzen. Ik wijs de kinderen erop dat daar de Westerschelde tunnel ligt. Daar reden we terwijl huizenhoge containerschepen over ons heen naar Antwerpen en weer terug voeren.

Zeehonden
“Laten we naar Hoofdplaat gaan. Daar zie je soms zeehonden,” zegt oma. De kinderen willen eigenlijk niet, ze hebben dorst. “Dan gaan we daar eerst naar een cafeetje.” Als we door Hoofdplaat lopen zien we een gigantische rookpluim, alsof er iets in de fik staat. Er klinkt ook versterkt geluid. “’s avonds laat je mij alleen,” zingt Frans Duijts. Bij het café zien we in een zijstraat een trekker met veel jeugd er omheen. We worden door het coronaregister voor bezoekers herinnerd aan de maatregelen waar die jeugd nu niet aan lijkt te denken. “Het lijkt wel carnaval,” zegt mijn zoon.

Handfakkel
De stoet begint te bewegen en passeert ons. De trekker trekt een versierde aanhanger met daarop een leren fauteuil met daarin een kortgeknipte kerel met een opvallend brede nek. Hij zit daar als een koning, maar kijkt absoluut niet blij. Zijn vrienden cirkelen om hem heen, drinken bier en zijn in opperbeste stemming. Nadat we op het terras appelaere en perelaere hebben gedronken en teruglopen om zonnende zeehonden op zandbanken te bekijken, zien we de trekker in de verte en het felle licht van een handfakkel.

Ossenwei
“Weet je waarom ze dat doen,” vraagt een man aan ons vanuit zijn deuropening. “Nee,” antwoord ik, “maar ik zou het heel graag willen weten.” Hij vertelt dat de opgeschoten jeugd een van hun vrienden in de ossenwei nemen. “Dat doen ze omdat hij dertig is en nog steeds vrijgezel.” Ik kende het gebruik niet, maar weet nu dat het Ossenfeest ook in Limburg en Brabant voorkomt. Op Wikipedia staat: “De organisatoren die hun vriend de ossenstempel hebben bezorgd, beloven eeuwige vriendschap aan de desbetreffende os.” Fijne vrienden dus; al verwacht ik dat het nog even zal duren voordat de os van Hoofdplaat er ook weer zo over denkt.

Fotocredits: cottonbro via Pexels