De Knipoog van de Doventolk
Winnaar 18 januari 2010, Schrijf je in de Krant – Trouw: “Werner van Looy heeft zich deze week in de krant geschreven met het vermakelijke verhaal ‘Knipoog van de doventolk”
De naam van mijn collega is Roland Giphart. Hij is geen familie van de auteur en kan ook absoluut niet goed schrijven. In elke e-mail die hij verstuurt zitten ontzettend veel schrijffouten, maar dat maakt voor ons werk niet uit. Roland is zevenenveertig, vrijgezel, draagt spijkerbroeken van Dolce & Gabbana en is een vlotte prater. Ik ben vijfendertig, getrouwd, vind een Esprit spijkerbroek al duur genoeg en zeg niet veel. Als ik een collega help via de telefoon ben ik in vijf minuten klaar. Roland kan drie kwartier door een hoorn zeveren met hetzelfde resultaat. Vooral als er aan de andere kant van de lijn een vrouw zit, neemt hij de tijd.
Roland bestempelt zichzelf als een metroseksueel: een man met vrouwelijke trekjes, die niet bang is om zijn emoties te tonen, maar ondanks die zachte trekken toch op vrouwen valt. Ik denk dat zijn zelfbeeld zover van de realiteit is afgedwaald dat hij moet afreizen naar Nieuw Zeeland om het terug te vinden. Vaak krijg ik het warm van plaatsvervangende schaamte als ik hem over seksueel getinte onderwerpen hoor praten met vrouwelijke collega’s. Het zielige is dat hij zelf denkt dat hij dat bij hen kan maken.
Ik tolereer zijn gedrag, voor zover ik het op kan brengen. Mijn acceptatie van zijn exuberantie ziet hij als een soort van erkenning. Regelmatig bevecht ik zijn zelfvoldaanheid met sarcasme, maar in zijn ogen is dat jaloezie. Hij denkt dat ik hem benijd om zijn avontuur, om de gevulde nachten met een jong vriendinnetje. Vaak hoor ik juist bij hem afgunst doorklinken in nijdige grappen, als hij denkt te mogen zeggen dat mijn vrouw stiekem wel iets voor hem voelt.
Soms is het ook wel amusant om zijn verhalen te horen. Hij legt zijn grens van wat hij in een relatie wil zien zo hoog dat het gemakkelijk voor hem wordt om zichzelf te distantiëren van verleide vrouwen. Onlangs zag ik een verovering van hem op televisie. Hij ging er prat op dat de vrouw met wie hij afgelopen nacht berichten had gewisseld op het Internet zou gaan knipogen naar hem tijdens het journaal. Trots liet hij digitale foto’s van haar zien, terwijl ik vol verwachting over zijn schouder meekeek naar het venstertje waarin we de uitzending konden volgen.
Voordat ik kans kreeg iets te zeggen werd ze al volledig neergesabeld. “Op foto’s ziet ze er heel anders uit, veel slanker.” Ik merkte op dat televisie je tien kilo zwaarder maakt, al leek het me niet dat een onderkin daarmee was goed te praten. “Nee, niet wegklikken,” zei ik, want zijn muispijl ging al naar het kruisje rechtsboven. “Ik wil zien of ze knipoogt.” De doventolk benutte alle mogelijkheden van haar elastische gezicht. De meest absurde grimassen toverde ze tevoorschijn. Roland keek naar haar zoals je naar een vies insect kijkt. Eerlijk gezegd deden haar wenkbrauwen mij ook denken aan dikke, harige rupsen. Op haar geluidloos bewegende lippen zat glanzende lipgloss. Haar ogen draaiden alle kanten uit, maar knipogen deed ze niet.