Carnavalspijn

En dan is het ineens carnaval. Als kind overviel het me al. Dan gooide mijn moeder in de vroegte een zorro pak op mijn Testarossadekbed (dekbed met een plaatje van een Ferrari erop) en dan moest ik daarin naar buiten. “Maar wat als je het nou fout hebt mama,” zei ik dan en ik zag mezelf al verkleed naar de basisschool lopen met een getekende snor onder mijn neus, terwijl alle leerlingen hun gewone kleren aan hadden. Opgelatenheid voor carnaval, een soort van carnavalsschaamte. Gewoon gaan was dan de beste remedie.

Carnavalsversnelling
Wat jaren later begon carnaval op vrijdagavond. En dan zat ik aangekleed op de bank in mijn pakje en een pruik op mijn hoofd, maar was ik mentaal nog niet klaar voor feest. Dat gevoel van: nu moet het gaan gebeuren, maar er moet echt nog even wat bier in. Want dan zat ik gewoon nog niet lekker in de carnavalsversnelling. De bank voelde zo lekker. En het was heerlijk warm binnen en zo donker en koud buiten. Dan had ik gewoon nog een beetje last van carnavalsvrees. Gewoon gaan, dat was de beste remedie.

Ontroostbaar
Toen was daar het jaar dat mijn management dacht: dat grote project wat we alleen kunnen uitvoeren wanneer echt helemaal niemand aan het werk is doen we mooi tijdens carnaval. Dan hebben we een lang weekend en heeft niemand er last van. Nou, ik had er last van. Want daar ging het mooiste feest van het jaar. Ik liep nuchter door de stad terwijl de massa joelend richting opstoet ging, strontchagrijnig was ik. Ontroostbaar. Ik had carnavalspijn. Ik wist wat de remedie was, maar ze lieten me niet gaan.

Carnavalshart
De jaren daarna vierde ik het feest grootser en grootser met carnavalsvrienden met een carnavalshart. We begonnen aan het eind van de zomer, gingen van zomerhit naar carnavalskraker en als de datum dan eindelijk aanbrak was ik er klaar voor. Dan konden we in de kroeg alle nieuwe liedjes meelallen. In de optocht liepen we mee en volgend jaar deden we zelfs mee buiten de grenzen van ons dorp. In weer en echt enorm veel wind. Na afloop moest ik echt even bijkomen. Ik zat even aan mijn carnavalstax.

Corona
En toen brak corona uit. Het jaar ging voorbij en de zomer brak aan. Het was toen al duidelijk: dit jaar slaan we over. Ik vond het niet eens zo heel erg. Even een jaartje niet. Bijkomen. Maar ineens ging iedereen massaal carnavalsfoto’s van andere jaren delen en zag ik mensen in pakjes op straat. Gewoon de hond uitlaten, maar toch. En ik zat op de bank en ik deed niet mee. En ik voelde weer die steek in mijn hart. En de remedie is gaan. Maar de kroegen zijn dicht en ik voel het nu heel diep. Carnavalspijn.